28 sept 2008

ADIOS, NO , HASTA LUEGO

Domingo 28 de Septiembre de 2008. Tengo que arreglar el blog, pero hoy no me apetece. Hoy me he despertado sin ganas. Es que este blog se ha abierto por una razón, y es que mi mejor amigo se va. Se va hoy.

Y a mi no me apetece una mierda que se vaya. Pero lo entiendo perfectamente. Entiendo sus razones, el egoísmo no puede entrar en esta ecuación por una vez en mi vida.

Tiene que venir a buscar una puta silla, son las 15.29. Estoy esperando el momento y no sé que hacer. Bloqueo mental se llama. Cada día le llamo para que venga a casa, pero hoy no miro ni el móvil. Joder.

Ayer, como dice él, nos despedimos el trio calavera. No fue un anuncio de Vodafone. Los tres estábamos acojonados, y ni frases históricas, ni abrazos míticos. Simplemente silencios de acojone.

Sólo decir que no sé qué es peor si liarla parda en plan telefilme barato, o callarse como tres putas por miedo a cagarnos encima. Demasiado sensibles los tres, eso es Joan, es que somos unos románticos, no unos hijos de puta.

Espero que estos 9 meses pasen rápido y que vuelvas. Pero que vuelvas mejor, y si no vuelves, pues me cagaré en la puta, pero si fuera por una felicidad recién descubierta, pues no me quedará otra que alegrarme. Eso son los amigos no?

En fin que me estoy cagando viva y esperando que vengas a por la puta silla de las pelotas. Estoy a punto de tirarla por el patio interior.

"Siempre, siempre buscando fotos del mañana
que acabarás olvidando por ser de ayer.
Bebe, bebe las gotas que caen hoy de esta rama
y fíjate bien para no caer.

Y si miras, si miras hacia arriba,ten cuidado,
puedes tropezar y te puedes caer.

El sol, el sol sale para todos, el sol sale para todos,
y para todos se oculta también.
Si, ay, si te quedas, si te quedas un rato esperando
verás que vuelve a amanecer.

Y si miras, si miras hacia arriba,ten cuidado,
puedes tropezar y te puedes caer.
Y si miras, si miras hacia abajo,ten cuidado,
el vértigo de los días pasados.

Morir es aprender a esperar
y vivir, vivir es aprender a ver en la oscuridad."

Mis dos niños, sé que un día aprenderemos y lo vamos a flipar. Os quiero mucho.

3 comentarios:

Kucky dijo...

JODER!!!!!

J.

J. B. dijo...

Joder, joder, joder.

"Ni frases míticas ni abrazos históricos", m'ha agradat aquesta, Laura.

Pero qué esperabas, si somos el trío calavera o la Asoación de Románticos Crónicos Anónimos, no podemos abrazarnos y llorar en plan Beverly Hills 90210, no?

La gràcia de la química (la magia) que ens uneix és precisament aquesta: que ens ho entenem tot, sense gaire necessitat de gestos ni paraules. I, alhora, que som capaços de dir-nos-ho tot, despullant les nostres misèries (i les dels altres, jeje).

En fi què collons m'empatollo?

El Joan ja sap on em té (al seu costat, vull dir, per lluny que estigui).

I tu, en fi, el mateix: que no estàs sola, si no vols. Que aquí em tens (o, fins i tot, ENS tens, quan vulguis, a l'Em i a mi).

Venga, que siga la fiesta.

Jo surto a córrer... per no llençar mobles pel balcó, també.

;o)

Kucky dijo...

Oye!!! Donde andas??? Te has perdido??? Con las ganas que tengo yo de leerte. Fa dies que no sé res de tu, de vosaltres.

Me aburro!!!

J.